غیبت آن است که در غیاب شخصی چیزی بگوید که مردم از آن خبر نداشته باشد و اگر آن شخص بشنود، ناراحت شود.

پیامبر اکرم(صلی الله علیه واله وسلم)فرمودند:«در قیامت هنگامی که نامه ی اعمال انسان به دست او داده می شود، عده ای می گویند: چرا کارهای خوب ما در آن ثبت نشده است؟ به آنها گفته می شود: خداوند نه چیزی را کم و نه چیزی را فراموش می کند، بلکه کارهای خوب شما به خاطر غیبتی که کرده اید از بین رفته است. در مقابل ، افرادی، کارهی نیک فراوانی در نامه عمل خود می بینند وگمان می کنند که این پرونده از آنان نیست، به آنها می گویند: به واسطه غیبت شدن، نیکی های کسی که شما را غیبت کرده، برای شما ثبت شده است».

برای جبران غیبت هایی که در گذشته مرتکب شده ایم، اگر شنونده از دنیا رفته است، باید توبه کرده و از درگاه خداوند عذر خواهی کنیم که البته خداوند توبه پذیر است؛ اما در صورتی که او زنده و در قید حیات است، اگر به او بگوییم که ما غیبت تو را کرده ایم ناراحت می شود، به گفته بعضی مراجع تقلید، نباید به او گفت، بلکه باید بین خود و خداوند توبه کرد واگر امکان دسترسی به شنوندگان غیبت است، به نحوی با ذکر خیر و تکریم آن فرمود، تحقیر گذشته را جبران کنیم واگر غیبت شونده ناراحت نمی شود از خود او حلالیت بخواهیم.

در مواردی غیبت کردن جایز است که: در مقام مشورت در کارهای مهم؛ یعنی اگر شخصی درباره ی دیگر ی مشورت خواست، ما می توانیم عیب های آن فرد را به مشورت کننده بگوییم.

برای رد اعدهای پوچ، غیبت مانعی ندارد. کسی که می گوید: من مجتهدم، دکترم، و… و ما می دانیم که او اهل صفات نیست، جایز است به مردم آگاهی دهیم تا فریب نخورند.

پیامبر اکرم«صلی الله علیه واله وسلم» فرمود: «هر کس غیبتی را بشنود و آن را رد کند، خداوند هزار باب شر را در دنیا و آخرت بر او می بندد؛ ولی اگر ساکت بود و گوش داد، گناه گوینده نیز برای او ثبت می شود. و اگر بتواند غیبت شونده را یاری کند؛ ولی یاری نکرد، در دو دنیا خوار و ذلیل می شود».