انگار همین دیروز بود که چشم های مشتاقان را به پهنه آسمان دوخته بودیم و آمدن ماه نو را انتظار می کشیدیم؛ماهی که آدمی را به مهیمانی حضرت دوست دعوت می کرند و او را به سفره بی پایان رحمت می نشاند و با نور نماز و نیایش و ریسمان روزه پرستش و در سایه سار قران، تو را از چاه بردگی به ستیغ بلند بندگی می رساند.
اینک آن ماه دلربا، آهنگ رفتن دارد. دریغا که ماه رمضان، دامن کشان می رود و دل های شیفته آنان که روزهایش را روزه داشتند وشب هایش را با قران و نیایش خوش بودند، با خود می برد.
خوشا آنان که سی روز بندگی کردند و سر به سجده ساییدند وباده از جام سحر نوشیدند و گل های خزان زده ایمانشان را در معرض نسیم بهاری رمضان، جانی تازه بخشیدند و شب های قدر، کاسه کاسه نور سرکشیدند و برای تشنه نماندن، پیمانه ها پر کردند و توشه ها برداشتند