آن روز که جوانان ما وارد میدان شدند و فداکارانه جنگیدند، برای اکثرشان اهمیت مسئله معلوم بود. مسئله فقط شکستن مرز و تصرف قسمتی از خاک نبود،

اولا مسئله ی عزت شرف و شخصیت و هویت آبروی یک ملت مطرح بود، ثانیا مسئله ی اسلام در هیچ نقطه ی دنیا از خجالت نمی توانست سر بلند کند و طرفداران اسلام، دیگر آن جان و نفس و روحیه را نداشتند تا بتوانند با داعیه ی اسلام، مطالبه ای را در فضای دنیا مطرح کنند. ایرانی که پرچم اسلام را بردوش گرفته بود و دنبال یک مسلمان والا، یک عالم دین و یک زاهد پارسای تاریک دنیا- که همه، این خصوصیات را در امام بزرگوار ما قبول داشتند- راه افتاده بود، اگر در آن قضیه، شکست می خورد- جوانان ما، جبهه ی ما و ایران ما شکست می خورد – امروز صد ها هزار نفر در کشورهای دور دست اسلامی در خیابان ها راه نمی رفتند تا صریح وعلنی و علی رغم حکومت های خودشان، به نفع یک کشور مسلمان- مستضعفان افغانستان – فریاد بزنند. شهید خرازی به رفقایش گفته بود: «من اهمیت نمی دهم درباره ما چه می گویند؛ من می خواهم دل ولایت را راضی کنم.» او می دانست که آن دل آگاه و بصیر، فقط به ایران، به جماران، به تهران و به مجموعه ی یک ملت نمی اندیشد؛ به مجموعه ی یک ملت نمی اندیشد؛ به دنیای اسلام می اندیشد و در ورای دنیای اسلام، به بشریت.

                                برگرفته از بیانات رهبر معظم انقلاب