خودش بود و جاده . عقربه های کیلومتر شمار سرعت بالای 140 کیلومتر در ساعت را نشان می داد… با آنکه بسیار خوابش می آمد اما به واسطه ی عجله ای که داشت حاضر نبود بایستد و دقایقی استراحت کند.
وقتی به خودش امد متوجه شد ماشینش تکان می خورد و سر و صدای خاصی بلند شده است. یک لحظه متوجه شد که چرتش برده بود و لاستیک سمت راست ماشینش روی شانه ی خاکی جاده رفته بود. بلافاصله فرمان را برگرداند و در مسیر جاده قرار گرفت.
خدا بسیار به او رحم کرده بود.

اگر لحظه ای دیرتر هوشیار شده بود اکنون چه بسا جان خود را از دست داده بود. درواقع این قسمت خاکی کنار جاده و تکان ها و سر و صداهای ناشی از حرکت روی آن سبب بیداری او و پیشگیری از یک فاجعه شده بود.pan style="font-family: tahoma,arial,helvetica,sans-serif; font-size: medium;">قصه زندگی ما نیز همین طور است. گاهی از مسیر اصلی زندگی خارج می شویم، گاهی انسانیت خود فاصله می گیریم و گاهی ارتباط ما با خدا کمرنگ یا قطع می شود. همین کفایت می کند که به واسطه ی این انحرافمان دچار مشکلی در زندگی شویم.
در واقع آن مشکل و مساله ای که با آن مواجه می شویم ایجاد شده تا:
*ما را از خواب غفلت مان بیدار کند.
*مارا به انسانیت خودمان بازگرداند.
*و ارتباط ما را با خداوند بازسازی و پر رنگ سازد.
این که من شما می خواهیم مشکلات جسمی و روانی و عاطفی و مالی و خانوادگی و …، با تلاش و تدبیر حل کنیم بسیار خوب است اما یادمان باشد هدف اصلی تمام این مشکلات این است که به انسانیت خودمان بازگردیم و ارتباط مان را با خدا بیشتر و بیشتر کنیم.
اگرپیام اصلی مشکلی را بگیریم امیدواری هست که در سایه ی حرکت در مسیر اصلی به قصد نهایی مان که خوشبختی و سعادت است برسیم و پیام اصلی و مشترک هر مشکلی این است که:
- نیت و رفتار خودمان را اصلاح کنیم
- خدا را با طنین بلندتری در زندگی صدا بزنیم
- حضور خدا را در زندگی مان برجسته تر ببینیم.
- ضمن اینکه باید بعد از این مراقب باشیم خوابمان نبرد.