مراد از وحدت اتحاد نیست؛ یعنی اینکه انسان – نعوذ بالله – خدا بشود. نه! وحدت یعنی این که تو نباید تو باشی. این تشخیص ها و تعین ها هستند که تو را تو نموده اند، او را او من را من  بدین وسیله به عالم اضداد و اعداد و خیال وارد شده ایم. وحدت یعنی اینن که لباس تعین ها و تشخص ها را بر کنیم. در آن صورت دیگر نه اثری داری و نه اسمی و نه رسمی، نه تابلویی و نه معرفی:

چندان برو این ره که دوئی برخیزد

گردی ست دوئی ز رهروئی برخیزد

تو او نشوی، ولی اگر جهد کنی

جایی برسی کز تو توئی برخیزد

در این مرحله است که اثاری از حق در انسان ظهور می کند.

در روایت هست که (اتقوا فراسه االمومن فانه ینظر بنور الله عزوجل) مون با نور خدا نگاه می کند. آقا رسول الله صلی الله علیه واله وسلم وقتی به به جلو نگاه می کردند، پشت سرشان را هم می دیدند. حضرت فرمودند صف جماعت را درست کنید؛ من وقتی به جلو ناه می کنم پشت سر خود را می بینم.

آقا کربلایی می فرمودند: آقا بهجت فرمودند: آقا کربلایی! اگر بخواهی، از اول عمرت تا الان هر چه کردی، می گویم.

در دعای امام زمان علیه السلام می خوانیم؛ (السلام علیک یا عین الله) چشم وقتی چشم خدا شد تا کجا کار می کند؟ در دعا فرموده: (یا منظره الی سدره المنتهی)!

کنز حکمت (ج۳)/۴۵