محرم نام نخست ماه از ماه های دوازده گانه قمری است. علت نام گذاری این ماه به محرم آن بود که در زمان جاهلیت، جنگ در این ماه را حرام می دانست و روز اول محرم را اول سال قمری قرار می دادند. بنی امیه در سال 61 هجری، با ریختن خون سید الشهدا و خاندان ویارانش در این ماه و پدید آوردن حادثه کربلا  احترام ماه حرام را نگه نداشتند.

از آنجا که ماه محرم یادآور حادثه کربلا و عاشوراست، فرا رسیدن آن دل ها را اندوهناک می کند. پیروان و شیفتگان امام حسین نیز از اول محرم همه جا را سیاه پوش می کنند و به یاد آن امام شهید، به عزاداری می پردازند.

برای رسیدن به کربلا، باید اراده ای آهنین، قلبی شجاع وعشقی سوزان داشت ودر این سفر، باید ره توشه ای از صبر ویقین، پاپوشی از توکل، سلاحی از «ایمان» و مرکبی از «جان» داشت، تا به منزل رسید، چرا که راه کربلا، از «صحرای عشق» و«میدان فداکاری» و پیچ وخم خوف و خطر می گذرد و حسین ^{علیه السلام} چشمه ای از حقیقت و حریت است که تا ابد کام تشنگان آزادی را سیراب می سازد.
هنوز هم بشریت، تشنه درسهای«مکتب عاشورا» است، مکتبی که الفبای آن فداکاری، جانبازی، خلوص و خدامحوری است.