زندگی همین فرصت های رو به راهی ست که گاهی داریم. مدیریت زندگی، مدیریت فرصت هاست؛ و «انتظار»، مدییریت برنامه ریزی شده و برآیند همین فرصت های در هم آمیخته.

فرصت، زمان مدیریت شده آدمی است.

زمان های معمولی، فرصت نیست.

زمان های برنامه ریزی نشده، فرصت نیست. زمان های فله ای، ساعت ها و روزهای باری به هر جهت، فرصت نیست.

تنها آن مقداری از زمان هر کس و هر جامعه ای، «فرصت» او تلقی می شود.

انتظار، در بستر «مهندسی زمان»،

دست به زمینه آفرینی «ظهور» زدن است که مدیریت شده، برنامه ریزی شده و بسته بندی شده باشد! وگرنه ، زمان های فله ای، برای همه یکسان است.

زمان فله ای، همان « زمان بیرونی» شماست؛ که نسبت به هیچ «شئ» یی، فرقی ندارد.

این تنها «زمان درونی» انسان است که می تواند منشأ «فرصت سازی» و «فرصت آفرینی» انسان بشود.

انتظار، از جنس زمان است. انتظار، در بستر «مهندسی زمان»، دست به زمینه «ظهور» زدن است.

خداوند، مهار «زمان» و «زمین» را، به دست «انسان» داده است؛ و «مهارت» یعنی اینکه  «مهار» پدیده ها و اشیاء و ابزار هستی را در دست بگیریم؛ و «ماهرانه» در راستای خوشبختی و خوشکامی و بالندگی انسانی- الهی خویش، همه آنها را بکار گیریم.

روزمرگی، مرگ فرصت هاست؛ و «انتظار»، کاربردی ترین راه مشتاقانه، برای تجدید حیات و تمدید فرصت ها… والاترین هنر، انتظار است.

حکایت آن کس که همه اش «شکایت» می کند، حکایت آن ورشکسته ی مفلوکی است که هیچ وقت رنگ راحتی را نمی تواند دید…

تصمیم با شماست: «ان تنصرالله ینصرکم و یثبت اقدامکم(محمد/آیه 7)» اگر که یاری خدا را در پیش گیرید، یاری او نیز دربرتان خواهد گرفت و گام های ماندگار خواهید یافت.

انتظار از جنس اقدام است؛ می شود در جاده جدی انتظار گام نزد، اما به ظهور رسید!

و «انتظار»، کاربردی ترین راه مشتاقانه، برای تجدید حیات و تمدید فرصت ها…