وتعاونوا علی بر والتقوی
مردی بود در مرو که به سلطان وقت خدمت ها کرده بود وبه خلق ستم ها روا داشته بود روزگاری به اندیشه فرو رقت و از راه رفته پشیمان گشت و از عمر بر باد رفته تاسف خورد، دامان همت به جبران گذشته بالا زد و به نیکی نمودن و دست گیری کردن کمر بست

در هر ناحیه ای معبدی ساخت و سالی نیز به حج رفت، روزی در راه سگی را دید که سخت بیمار شده بود؛ ونحیف ولاغر گردیده بود، خادم را دستور داد تا حیوان را به خانه ببرد؛ و آن گاه خود به مداوای آن پرداخت تا بهبودی یافت. پس از آن نیز خیر ها نمود وحجی دگر به جای آورد وسپس به سرای باقی شتافت؛ کسی وی را در رویا دید که نیکو گشته پرسید؛ خدای با تو چه کرده؟ گفت توبه ام پذیرفته و مرا عفو کرد وآن که پس از ادای حق الناس، بیش از همه اعمال مرا فایده بخشید، رسیدگی به حیوانی بود که خود با دستان خویش مداوا نمودم.pan style="font-family: tahoma,arial,helvetica,sans-serif; font-size: large;">ان اسرع الخیر ثوابا البر وان اسرع الشر عقابا البغی
پاداش نکوکاری، زودتر از هر کار خوب دیگری می رسد وکیفر ستم و تجاوز، زودتر از هر کار بد دیگری گریبان می گیرد.

تونیکی کن ودر دجله انداز

که ایزد در بیابان دهد باز