انسان برای دست یابی به کمالات معنوی، به خارج از محدوده وجودی خویش و ماورای قدرت خویش نیازمند است. عالم هستی برای رسیدن به کمالات مادی و معنوی، لازمه این نظام است. بر همین اساس قران کریم، انسان را در جهت کسب کمالات معنوی و قرب به درگاه الهی امر به توسل به اسباب تقرب کرده است و سوره مائده آیه 35 می فرماید : یا ایها الذین آمنوا اتقوا الله وابتغو الیه الوسیله؛ ای کسانی که ایمان آورده اید از خدا بپرهیزید، و وسیله ای برای تقرب به او بجویید.

بنابراین همانگونه که اصل دعا از وسیله های فیض است و می توان حاجت را بطورمستقیم از خداوند در خواست کرد، توسل به اولیای الهی در هنگام دعا نیز از اسباب فیض و وسایل نزدیک شدن به خداوند و اجابت دعاست. عالمان دینی و سالکان الی الله نیز در گفتار و کردار خویش به این مهم پرداخته اند.

آیت الله شیخ محمد بهاری همدانی(رحمه الله علیه) که عرفای شهیر و دارای مقام عرفانی بالایی بوده است و شهره آن برهیچ یک از خواص پوشیده نیست درباره زیارت اولیاء االهی و بزرگوار می فرماید: باری چون قصد زیارت اولیاء حقیقی (سلام الله علیهم) را بنماید اولا باید بداند که نفوس مقدسه طیبه طاهره چون از ابدان جسمانیه مفارقت نمود و متصل به عالم قدس و مجردات گردید غلبه و احاطه ایشان به این عالم اقوی گردد و تصرفاتشان در این نشات بیش از سابق می شود و اطلاعاتشان به زائران اتم و اکمل گردد… پس نسیم الطافشان و رشحات انوار آن بزرگواران بر زوار و قاصدین ایشان و به جهت خواری دشمنانشان … و به امید استشفاع از برای بخشش گناهان و رجاء وصول بر فیوضات عظیمه رو به آن بزرگواران کند با مراعات آن آدابی که در کتب مزار ثبت است.