دستور اسلام، زندگی معنوی از راه زندگی اجتماعی

یک فرد مسلمان متعبد، زندگی معنوی خود را به هر گوشه وکنار زندگی مادی خود پهن کرده، هر جا باشد و به هر عملی بپردازد، به خدای خود راه دارد، وهر اشتغال مادی برای وی به منزله آینه ای است که خدای خود را به وی نشان می دهد.

ولی دیگران که- فقط – به فکر زندگی معنوی می افتند، زندگی عادی و فطری را میان خود و حقیقتی که می جویند، حجابی فرض می کنند ودر نتیجه به ناچار زندگی عادی را ترک گفته، مانند رهبانان «نصارا» یا «برهمنان هندی» برای زندگی معنوی و تکامل روحی، راهی غیر معتاد در پیش می گیرند. این راه هرچه باشد از نظر کسی که – فقط – در خط زندگی مادی معمولی به سر می برد، راهی است سخت و استقامت در آن نیازمند اراده ای بس قوی؛ ولی کسی که زندگی معنوی را با دستور اسلام از راه زندگی اجتماعی تعقیب می کند، به خوبی می داند که روش آنان، روشی است آسان تر از روش اسلامی و در حقیقت آنان با ترک زندگی عادی، خود را راحت کرده واز سختی مراقبت و مجاهدت مداوم فرار می کند، و در حقیقت راه کمالی را که آفرینش با تجهیزات برای شان همراه کرده، بر خود بسته، راه دیگری با پندار خود پیش می گیرند. آیا در این صورت هدفی که آفرینش تعیین نموده خواهند رسید؟

           مجموعه ای از نگرش های آیت الله علامه سید محمد حسین طبا طبایی