شادابی وپویایی بشر در طول دوران زندگی فردی واجتماعی، موهون نعمت «امید» و «انتظار» است. اگر انسان به آینده امیدی نداشته باشد، زندگی برایش مفهوم چندانی نخواهد داشت. آنچه انسان را به زندگی امید وار می کند وآن را جاذبه دار می سازد و نگرانی ها وناراحتی ها را برای او آسان می نماید، انتظار وامید به آینده ای روشن و رشد آفرین است که در آن، به تمام نیازهای روحی وجسمی او به طور کامل پاسخ داده شود.

شیعه، با بهره گیری از آموزه های اهل بیت ^{علیه السلام} این امید وانتظار به آینده را در متعالی ترین نوع خود، فراراه انسانهای آزاد اندیش و آزادی خواه قرار داده است.

انتظار، در لغت به معناي چشم داشت و چشم به راه بودن و نوعي اميد به آينده داشتن و انتظار بردن، منتظر بودن و چشم به راه داشتن است. اما انتظار در ادبيات ديني، مفهومي است بسي ژرف و پرارج که مي توان آن را زيباترين و کامل ترين جلوه بندگي حق برشمرد.

انتظار وریشه های

انتظار، ريشه ها و زمينه هاي گوناگوني دارد که برخي از آن ها را برمي شماريم:
1. ظلم و جنگ: فراگير شدن اين نابساماني ها، يکي از اساسي ترين ريشه هاي انتظار عمومي است. به سخن ديگر، گسترش ستم و جنگ و ناملايمات، انسان ها را براي مسأله انتظار، بيشتر تحريک مي کند. 
2. کنجکاوي و بي قراري: اين مسأله موجب مي شود تا هر انساني، سر از پنجره وجود و حالت موجود بيرون آورده و انتظار دريافتي جديد و دستاوردهاي نو داشته باشد.
3. انفجار نيروها: وضعيتي است که براي بيشتر انسان ها پيش مي آيد و در آن ها تفسير جديد و عميقي از آينده را پديد مي آورد.
از سوي ديگر، انتظار، مقوله اي است اعتقادي و بايد در کتاب و سنت ريشه داشته باشد که چنين است، و البته بايد راه و رسم آن نيز آموخته شود و تلاش فرهنگي در شناخت ابعاد انتظار، از زمينه ها و ريشه هاي آن به شمار مي آيد.

منبع:  درسنامه مهدویت،نرم افزار آخرین زخیره

ادامه دارد.