یکی از مصیبتهایی که بیشر مردم گرفتار آن هستند غفلت و غافل بودن است. غفلت از اینکه بنده خدا هستند. غفلت از اینکه عالم محضر خداست و کوچک و بزرگ کارهای بندگان را می بیند. غفلت از اینکه انسان به دنیا آمده تا به کمال برسد و در مسیر عبودیت قرار گیرد.

غفلت از اینکه هر مقدار از سرمایه عمر بازدهی معنوی از دست بدهد زیان کرده و به خود جفا نموده است. غفلت از اینکه اعمال او خدمت اولیای خدا یعنی اهل بیت سلام الله علیها عرضه می شود و اگر در اعمالش گناه و یا گناهانی باشد باعث ناراحتی آنها می شود. غفلت از اینکه دنیا و همه مظاهر آن فانی است و آنچه باقی می ماند اعمالی است که صحیح و با اخلاص انجام شود. مقصود این است که غفلت و غافل بودن انسان را از خدا و اولیای خدا و معنویات دور می کند در دعای ماه رجب می خوانیم: لاتجعلین من الغافلین المبعدین، بار الها مرا از غافلانی که از تو دور می شوند قرار مده، چه بلایی بالاتر از دوری از خدا. در برابر غفلت، یاد خدا بودن است وهمه خیرات در یاد خدا بودن است اگر نماز واجب و مطلوب و محبوب شده، چون از مصادیق یاد خداست و اقم الصلوة لذکری شاهد آن است و مهمترین هدف از همه عبادات و دعاها همانا یاد خدا بودن است. اکنون که روشن شد غفلت چه بلای بزرگ و یاد خدا بودن چه نعمت بزرگی است، خدای منان برای برطرف شدن غفلت بندگان راههایی پیش پای آنها گذارده است، یکی از این راهها که می تواند تاثیر فراوانی در بر طرف شدن غفلت داشته باشد«اعتکاف» است. در اعتکاف مکان خانه خداست و معتکف سه روز یا بیشتر روزه است ودر این چند روز از زندگی روزمره خود بریده ومتوجه به باری تعالی و مشغول عبادت است. چون چند روز ادامه دارد مانند روزه ماه مبارک رمضان و حج خانه خدا که آنها هم مدتی دارد می تواند بهتر و بیشتر انسان را به خود بیاورد و تحولی در طرز زندگی او از حیث معنویات ایجاد کند. مجموع این ویژگی ها باعث شده که اعتکاف از بسیاری از عبادات برتری داشته باشد و حتما این عبادت ویژه در هرکسی به اندازه توجه و حضور قلب و اخلاص او اثر می گذرد. توصیه علمای بزرگ این است که پس از تمام شدن ایام اعتکاف انسان همه هم خود را مصرف این کند که آن حالی که به دست آورده از دست ندهد و بلکه در زندگی خود همان حالت توجه و ذکر خدا را حفظ کند که اگر انسان نتیجه زحمت خود در اعتکاف را حفظ کند مشمول رحمت خاصه الهی شده است.